Geriatria
Ergoterapia w geriatrii jest uwarunkowana chorobami, które z powodu postępującego procesu starzenia podlegają ciągłym zmianom.
Typowym obrazem chorobowym są choroby neurologiczne, jak udar mózgu, choroba Parkinsona, stwardnienie rozsiane, choroby otępieńcze, jak np. choroba Alzheimera, zwyrodnieniowe i reumatyczne choroby układu mięśniowego i kostnego, stan po złamaniach, amputacje i wycięcia guzów, depresje, psychozy i neurozy, wielochorobowość, ostre i chroniczne obrazy chorobowe, jak również wpływy zewnętrzne, jak np. sytuacja mieszkaniowa, czy zmiany w otoczeniu społecznym, które określają podejmowane działania.
Z powodu uwarunkowanego wiekiem ograniczenia funkcji fizycznych stary człowiek znajduje się pod względem zdrowotnym w stanie równowagi chwiejnej. Każde dodatkowe schorzenie jest zatem zmasowanym obciążeniem, zarówno pod względem fizycznym, psychicznym, jak i społecznym. Ergoterapia musi uwzględniać w swoich działaniach stę szczególną cechę geriatrii. Dla uzyskania maksymalnie możliwej samodzielności w życiu codziennym konieczne jest odtworzenie utraconych funkcji oraz utrzymanie posiadanych umiejętności.
Leczenie ergoterapeutyczne w obrębie tej dziedziny medycyny obejmuje następujące elementy:
- wspieranie umiejętności motoryczno-funkcjonalnych, które są istotne dla mobilności i sprawności
- pobudzanie umiejętności poznawczych i neuropsychologicznych np. w celu poprawienia orientacji
- udzielanie wskazówek dla zapewnienia maksymalnie możliwej samodzielności podczas jedzenia i picia, utrzymania higieny ciała i ubierania się, podczas poruszania się oraz komunikowania
- udzielanie porad - także najbliższym - w kwestii dopasowania mieszkania i stosowania środków pomocniczych
- wspieranie dla zachowania psychicznej równowagi w chwilach, w których pacjent postrzega zachodzące w nim zmiany i utratę posiadanych umiejętności
U osób stosujących ergoterapię w geriatrii kontakt z najcięższymi przypadkami wymagającymi opieki, z umieraniem i śmiercią należy do zawodowej codzienności oraz wymaga profesjonalnego uświadomienia sobie granic i możliwości tej terapii. Uwzględnienie specyficznych możliwości, jakie daje ta terapia, oraz właściwe oszacowanie dających się osiągnąć przy jej pomocy celów, ma decydujące znaczenie dla osiągnięcia sukcesu w pracy ze starszymi pacjentami.